گذر بهار از کوچه شعبان

دلتنگ پاییزی چرا وقتی بهاری هست هر فصل را باآسمان قول وقراری هست بابودن آیینه ها شک از چه می آری هر روزاگرجولانگه گردوغباری هست این نیز باید بگذردبامن تماشا کن دنبال این دوران ماهم روزگاری هست سر سبز باید زندگانی کرد تاوقتی که میبینی درکوه وجنگل رویش برگ چناری هست شاید نمیدانی همین حول وحوالی هم بین دوعاشق وعده های بی شما ری هست در لا به لای شاخه های خفته می دیدم باعنچه های خسته عشق پایداری هست تا پشت این آرامش پنهان بیا ناصح غوغای بی اندازه شور آشکاری هست  باریکانی ناصح

گذر بهار از کوچه شعبان...

 

در میان باستان خاطرم میگردم و
روزها را زیر و بالا میکنم با خستگی

هر"گمانه"معبری نو بر عبور لحظه ها
هر "تِرانشه" لایه لایه قصه ی پیوستگی

خشت هایی ازجوانی، خرده هایی از غرور
مفرغی از اشتباه و کوزه ای وابستگی

چند تکه استخوان تجربه روی اَلَک
"مزرعه درمزرعه " تاب و تب نورستگی

یک"گپ"بی منطق اما درمیان لایه هاست
من ظنینم عشق باشد راز این بگسستگی

نقطه یابی "میکنم یک بار دیگر عشق را 
"ایکس"قلبم،"وای"قلبش"زِد"همان ،دلبستگی.

ارسا اجلالی

گذر بهار از کوچه شعبان...

 ماه ما چهره بیفروز که شیدای توایمقدم آهسته که ما محو تماشای توایمعالمی مست و خمار لب میگون تو اندبی سبب نیست که ما مست تولای توایمهمچو شمعیم فروزان و به رخ گوهر اشکروشنی بخش دل محفل شبهای توایمگو به گذر بهار از کوچه شعبان...